So_sledujushhego_goda_v_Rossii_zarabotaet_sobstvennyj_bank_AuchanՄյուլե ընտանիքն ամենահարուստն է Ֆրանսիայում, որոնց կարողությունը գնահատվում է շուրջ 36 մլրդ եվրո: Սակայն ընտանիքի անդամներից ոչ ոք չի գտնվում Forbes-ի ցուցակում, քանի որ ամբողջությամբ այդ գումարը հավասարաչափ բաժանված է ընտանիքի բոլոր անդամների միջև: Այսինքն ամեն մի բիզնեսի ճյուղից բոլորի բաժինները հավասար են: Ստացվում է, որ այս ընտանիքում անհատ գոյություն չունի, ամբողջությամբ մի ընտանիք է, որը կառավարում է այսքան մեծ կարողությունը: Ընտանիքում կա նաև մի ավանդույթ, որ երբեք ոչ մեկին գործընկեր չեն վերցնում` ամեն ինչ պետք է անել սեփական ուժերով:

Մյուլե ընտանիքի պատմությունը շատ հին է և նրանք Ֆրանսիայում փառաբանվում էին որպես հայտնի գործարարներ: Սակայն ընտանիքն ավելի հայտնի դարձավ Auchan-ի ստեղծումից հետո, որի գործունեության հիմքը Ժերար Մյուլե կրտսերն էր: Երբ Ժերարը դպրոց էր հաճախում, ընտանեկան բիզնեսը ղեկավարում էր հայրը: Դպրոցից հետո Ժերարն ընդունվում է համալսարան, բայց առաջին կուրսից որոշում է, որ պետք է թողնել ուսումը:

Ժերարին ուղղակի կիրքն ուտում էր, որպեսզի շարունակի հոր բիզնեսը: Պատկերացնում եք, նա այնքան էր նվիրված արտադրությանը, որ մի անգամ սարքավորումներից մեկը փչանում է, ինքն է միանգամից վազում, որպեսզի վերանորոգի և արդյունքում պատահար` նա զրկվում է իր աջ ձեռքի երկու մատերից: Մյուլե ընտանիքում կար մի կանոն, որին հետևում էին բոլորը: Յուրքանչյուր անդամ իր կարիերան պետք է սկսի ամենաներքևի օղակներից, որպեսզի լիովին հասկանա ու տիրապետի բիզնեսի հմտություններին: Ժերարն ընդամենը 27 տարեկան էր, երբ դառնում է վաճառքի տնօրեն:

Մի անգամ Ժերարն այցելում է ԱՄՆ սեմինարների և ծանոթանում է մանրածախ բիզնեսին: Հենց այնտեղ էլ նա տեղեկանում է սուպերմարկետի մի նոր մոդելի մասին, որը կոչվում է  դիսքաունթեր, քանի որ այն տալիս էր մի քանի հետաքրիր առավելություններ`

- Ինքնասպասարկվող խանութ, որն ուներ հսկայական տարածքով ավտոկանգառ: Դա հնարավորություն էր տալիս մարդկանց գնումների գնալ մեքենայով և մի շաբաթվա համար գնումներ կատարել:

- Մարդիկ կարողանում էին հանգիստ ծանոթանալ տարբեր ապրանքներին` առանց վաճառողին հարցեր տալու:

- Այս մեթոդը թույլ էր տալիս խնայել անձնակազմի աշխատավարձի առումով և մեծ քանակությամբ ապրանքներ ներկայացնել:

- Սուպերմարկետներում առկա էին ակցիաներ, որոնք տեսանելի էին յուրաքանչյուր այցելուի:

Մյուլեն հասկացավ, որ ապագան սուպերմարկետներինն է և որոշեց նույնը փորձել նաև Ֆրանսիայում: Եվ այսպես, 1961 թվականին Ֆրանսիայում բացվում է առաջին Auchan-ը: Բայց… Այստեղ խախտվեց ընտանեկան ամենակարևոր ավանդույթը` Մյուլեն սուպերմարկետը բացեց գործընկերոջ հետ: Ինչու՞:

Որովհետև ընտանիքի ոչ մի անդամ չհավատաց նրան: Նրանք մտածում էին, որ դա ռիսկային քայլ է, իմաստ չունի սկսել, սակայն Ժերարը, ինչպես հաջողակ յուրաքանչյուր մարդ, համառեց ու սկսեց իր աշխատանքը: Նրա գործընկերը Միշել Սեգարն էր, ով ներդրեց   600 հազ ֆրանկ և ստացավ 50% բաժնեմաս: Այսպիսով ընտանիքն ունեցավ գործընկեր, որը չէր համապատասխանում նրանց սկզբունքներին:

Սակայն ինչպես միշտ կար մի մեծ խնդիր` փորձի պակաս: Առաջին իսկ տարում Ժերարն ու Միշելն այնքան սխալներ են թույլ տալիս վաճառքի բնագավառում, որ կորուստները կազմեցին շուրջ 200 հազ ֆրանկ: Ժերարի հայրը զայրանում է և կրկին ստիպում է փակել Auchan-ը, սակայն որդին համառում էր: Հայրը որդու հետ վերջնական զրույցում այսպես ասում է.

_Երեք տարի ժամանակ եմ տալիս, եթե եկամտաբեր չեղավ, Auchan-ը պետք է փակես:

Այս զրույցից հետո Միշելը վաճառեց իր բաժնեմասն ու լքեց Auchan-ը, որի շնորհիվ սուպերմարկետն ամբողջությամբ անցավ ընտանիքի ձեռքը: Իսկ Ժերարը սկսեց ուսումնասիրել մրցակիցների քայլերը, այցելել մերչենդայզինգի, վաճառքի, մանրածախ առևտրի բնագավառում իրականացվող բոլոր թրեյնինգներին, որից հետո էլ սկսեց վերակառուցումը: Արդյունքում Ժերարն իր համար գտավ Auchan-ի բիզնես մոդելի ամենակարևոր կետը` պետք է ապրանքները վաճառել որքան հնարավոր է էժան: Այսպիսով Auchan-ը դարձավ եվրոպական Wal-Mart-ը:

Ընդամենը երկու տարում Auchan-ը եկամտաբերություն է ապահովում և դառնում Մյուլե ընտանիքի հպարտությունը: Auchan-ն իր ներուժով սկսեց գերազանցել մրցակիցներին, որոնք ամեն կերպ փորձում էին նրա աշխատակիցներին գայթակղել, և հրավիրել իրենց մոտ: Այս խնդրին ժերարը նույնպես լուծում գտավ և 1977 թվականից իր լավագույն աշխատակիցներին պարգևատրեց ընկերության բաժնետոմսերով: Այսօր ընկերության բաժնետոմսերի շուրջ 17%-ը պատկանում է աշխատակիցներին:

Auchan-ն այսօր շատ լուրջ դիրքեր է զբաղեցնում Եվրոպայում, Ասիայում, Լատինական ամերիկայի երկրներում, բայց նրա ռազմավարությունում գոյություն ունի հստակ կանոն` երբեք չմտնել ԱՄՆ-ի և Կանադայի շուկա, քանի որ Wal-Mart-ի հետ մրցակցելն ուղղակի անհնար է: Auchan-ի ռազմավարության մյուս կանոնն այն է, որ այստեղ դրվում է շատ քիչ մարժա` շուրջ 5-8% յուրաքանչյուր ապրանքի վրա: Արդյունքում Auchan-ը կարողանում է վաճառել բարձրորակ ապրանք ամենացածր գներով՝ 20% ցածր, քան մրցակիցները: Հենց այս պայմաններով էլ պայմանավորված է Auchan-ի հաջողությունը:

Auchan-ը որ շուկան նպատակային է համարում միանգամից չի մտնում: Այստեղ ուսումնասիրությունները կատարվում են տարիներով, քանի որ նա ունի այսպես կոչված Privat label-ի քաղաքականությունը, ըստ որի միայն 60% ապրանքները պետք է վաճառվեն Auchan անունով: Ընկերությունն ինքն է գտնում արտադրողներին ու պայմանավորվում, որ նրանք արտադրեն միայն ապրանքը, իսկ փաթեթավորումն ու տեղափոխումը կատարում է ընկերությունը: Այսպիսով սա թույլ է տալիս կրճատել ծախսերը նվազագույնի, որով էլ Auchan-ը կարողանում է հաղթել մրցակիցներին: Իսկ արտադրողի համար կարևորն իր ապրանքի վաճառքն է, ուստի շատերն էլ համաձայնվում են իրենց ապրանքը վաճառել Auchan անունով: Auchan-ն ունի նաև հստակ մշակված ապրանքային քաղաքականություն, որ ապրանքների 80%-ը պետք է լինի տեղական:

Օրինակ` Auchan-ի ռազմավարությունը նախկինում հետևյալն էր` մի սուպերմարկետ էին բացում և ուսումնասիրում տենդենցը, այնուհետև բացում մնացածը: Սակայն Լեհական շուկայում Auchan-ը պարտություն է կրում, քանի որ մինչև նա մեկ հատ բացեց և սկսեց սպասել, մրցակիցները միանգամից մի քանի սուպերմարկետով մտան և գրավեցին շուկան: Այդ դեպքից հետո Auchan-ը նոր շուկա է մտնում միանգամից մի քանի սուպերարկետներով:

Auchan-ի մյուս առանձնահատկությունը կայանում է նրանում, որ այն երկիրը, որտեղ ցանկանում է մտնել, կատարում է մեծ հետազոտություն: Հետազոտություն իրականացնում են հիմնականում ֆրանսիացի ուսանողները, այսինքն ուսանողների վարձը, ծախսերն ընկերությունն է վճարում, որի արդյունքում նրանք բնակվում են տվյալ երկրի տարբեր դասին պատկանող ընտանիքներում: Բնակվելու ընթացքում նրանք հավաքում էին, թե այդ ընտանիքներն ինչ էին գնում, ինչ քանակությամբ, երբ էին գնումներ կատարում, ամսեկան ինչքան էին ծախսում և այլն: Հենց այս քայերը հաշվի առնելով` ընկերությունը խուսափում էր բազմաթիվ կորուստներից, քանի որ տեղական շուկային լավ ծանոթ էր լինում:

Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել